Na de middelbare school twijfelde ik over wat ik zou gaan studeren en besliste ik om een sabbatjaar te nemen. Dat werd eerder per toeval een opleiding bij een letterbeeldhouwer. Door mijn liefde voor taal en literatuur waren het aanvankelijk vooral de teksten in het atelier die me aanspraken, maar al snel was ik volledig in de ban van letters en stenen.

Na amper drie weken wist ik dat ik nooit meer met letterbeeldhouwen zou ophouden. Ik ging les volgen bij Brody Neuenschwander, één van de beste kalligrafen ter wereld, en bleef uiteindelijk drie jaar in opleiding voor ik (in 1996 ) mijn atelier opende in Brugge.

In 2016 werd ik laureate van de nationale ambachtenwedstrijd ‘Ambacht in de kijker’.

De wedstrijd is een belangrijk platform voor de ambachtensector. Een vakjury kiest sinds 2006 jaarlijks tien ambachtslieden uit Vlaanderen en Wallonië aan de hand van een aantal criteria zoals de kwaliteit en originaliteit van hun product, hun parcours en het management van hun ambacht. De laureaten worden gedurende een aantal maanden via hun ambacht gepromoot.

In 2015 werd één van mijn werken toegevoegd aan de kunstcollectie van het Concertgebouw in Brugge.

In samenwerking met architect Olivier Salens en auteur Peter Verhelst.

Als steen in een specifiek concept niet de ideale drager voor een tekst blijkt te zijn dan werk ik graag met andere materialen zoals beton, glas, corian, of metaal.
Voor dit kunstwerk in de Brugse binnenstad gebruikte ik cortenstaal.

De tekst van Peter Verhelst is in zijn geheel te lezen op twee toegangspoorten, respectievelijk in het Nederlands en in het Engels. De tekst valt uiteen in korte stukjes die in verscheidene talen door het gebouw lopen.

De teksten zijn zichtbaar/leesbaar vanop straat en vanop de patio, maar de interessantste plek bevindt zcih in de kamers, waar de bezoeker door de tekst in spiegelschrift heen naar buiten kijkt. Bij zon wordt de tekst door de schaduw op muur of op vloer geprojecteerd.

De teksten hebben ook een functionele rol. In de kamers trekken ze verse lucht naar de ventilatieroosters en op de poorten zorgen ze voor een verbinding tussen stad/toerist.

De letters zijn met laserstralen uit platen cortenstaal gebrand. Cortenstaal bestaat uit een metaallegering van ijzer, waaraan koper, fosfor, silicium, nikkel en chroom zijn toegevoegd.
De roestlaag die het metaal na een proces van een drietal maanden bedekt, vormt een natuurlijke bescherming voor het materiaal.

Tekst Peter Verhelst:

Leef, heb lief, dans, verdwaal
in een stad waarvan je de naam niet kunt uitspreken
en waar men jouw naam anders uitspreekt,
in een alfabet dat je niet kunt lezen,
een land met een andere vorm van goeiedag zeggen,
lachen, liefhebben, eten, in een andere tijdzone,
aan de andere kant van de evenaar,
leef, heb lief, dans, verdwaal,
slaap onder andere sterrenbeelden,
dans met andere liederen om het leven te vieren,
waar dezelfde zon in een andere richting reist
en verdwaal, heb lief, leef het leven dat je je thuis
niet eens durfde voor te stellen.
Doe iets wat je nooit zult vergeten,
Waar je met niemand over zult praten.
Verdwaal tot je niet meer weet wie of waar je bent
om te worden wie je bent.

Samen met mijn partner Peter Verhelst cureerde ik het kunstenproject QNX in Brugge, met o.a. Dirk Braeckman, Cristina Iglesias, Lili Dujourie, Helmut Stallaerts.

In 2009 cureerde ik samen met mijn partner, schrijver Peter Verhelst, een locatie op Kunstenfestival Watou (2009)

We nodigden kunstenaars Brody Neuenschwander, Johan Tahon en Jan Op de Beeck uit om werk te maken voor één van de locaties van het kunstenfestival. Ik maakt zelf ook een werk en schreef er toen het volgende over in de catalogus van ‘Watou- verzamelde verhalen#1’:

Geen materie genadelozer dan leisteen. Hij wordt gekwetst door te snelle beitelbewegingen en dwingt tot traagheid en perfectie. Elke aarzeling is zichtbaar. Het is de steen waar ik leerde in kappen en waar ik steeds naar teruggrijp. Het diepzwart en de subtiele aanwezigheid van ijzererts zijn voor mij de perfecte drager van mijn ontwerpen. Mijn liefde voor literatuur, het genot dat in kijken schuilt, het genot van het denken en de wil de vorm te vinden voor wat ik denk, brachten me bij het letterbeeldhouwen. Reizend door Azië, Afrika en Marokko raakte ik geboeid door schrift dat zich aan me opdrong zonder dat ik er de betekenis van kon vatten omdat ik de taal niet machtig was. Ik vond een manier van kijken naar tekst die dichter lag bij het kijken naar architectuur, kunst en dans dan bij het zien van een tekst als betekenisdrager. In Marrakesh schreef iemand een woord in mijn schetsboek. Het is een spel van lijnen, bewegingen en vormen. Voor mij volmaakt zonder dat ik er de betekenis van ken. Maar ook volmaakt omdat ik weet dat er een betekenis is.

Ik voel niet de behoefte om afstand te nemen van woorden en tekst. Wel een verlangen om betekenis niet noodzakelijk op de eerste plaats te zetten. Zo ontstond ‘Licht’.